Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αγοράζω ετήσιο εισιτήριο διαρκείας για τα μέσα μεταφοράς της Αθήνας. Μια καρτούλα που μου φέρνει ρίγη εθνικής υπερηφάνειας (ο καθένας με τα ρίγη του, άλλοι προτιμούν να ριγούν με αεροπλάνα F
16, εγώ με τρόλεϊ και λεωφορεία, τραμ και μετρό) ένα επίτευγμα της χώρας μου, της πόλης μου, και εμού προσωπικώς. Να μπορείς να μπαίνεις όποτε θες σε όποιο μέσο θες, να έχεις επιπλέον μπροστά σου την προοπτική να μάθεις όλες τις γραμμές μέχρι να βγεις στη σύνταξη, τότε που δεν θα χρειάζεται να κάνεις άλλη δουλειά πέρα από το να κυκλοφορείς. Φέτος όμως πέρασαν οι μέρες, τελειώνει ο χρόνος, κι ακόμα δεν πήγα να πάρω την κάρτα μου. Ουσιαστικά εδώ και δυο εβδομάδες πηγαίνω παντού με τα πόδια, αφού τα ΜΜΜ απεργούν. Είναι τα καλά της Κυψέλης, μπορεί παλικάρια να ζούμε στα στενά, αλλά αν θέλουμε τσάρκα στο Σύνταγμα είμαστε εκεί σε μισή ώρα με κανονικό περπάτημα, και για τους Αμπελόκηπους θέλουμε τρία τεταρτάκια. Επιπλέον κάνω καθημερινή άσκηση, όχι μόνο γυμναστικής αλλά και συμβιβασμών με την πραγματικότητα. Αυτοί είμαστε, λέω στον εαυτό μου καθώς γυρίζω στο πλάι για να τρυπώσω στο πεζοδρόμιο από το χώρο που άφησαν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια, πάψε να αγανακτείς, και το καλάμι μου σκοντάφτει στο τσιγκέλι για τη μπαγκαζιέρα. Εισπράττω μια μελανιά και συνεχίζω απτόητη. Κοιτάζω το ρολόι, αν διανύω τις αποστάσεις πιο γρήγορα, ή πιο αργά κάθε μέρα. Αντί για εισιτήριο διαρκείας σκέφτομαι μήπως αγοράσω εκείνο το μηχανάκι που φοράς σα βραχιόλι και μετράει χρόνους, χιλιόμετρα, καρδιακούς παλμούς, όλα. Το μόνο κακό, σωματικά, είναι ότι βγάζω κάλους στις πατούσες. Αντί για εισιτήριο διαρκείας, φέτος μάλλον θα κάνω συνδρομή ετήσια στην πεντικιουρίστα.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010:
1 σχόλιο:
Tην πεντικιουρίστα, δεν το συζητώ. Ο μόχθος να μη φαίνεται πάνω μας και τα άλλα όλα λύνονται
Δημοσίευση σχολίου