Η τελευταία τρεντιά: Ανατολή

Πλακάκια Ιζνί στο χαρέμι του Τοπκαπί

Μια αφίσα τις τελευταίες μέρες προπαγανδίζει την Ανατολή. Αριστερή, επαναστατική αφίσα. Εκεί ανήκουμε, αποκαλύπτει. Εκεί είναι όλα ωραία και γλυκά, σα μουσική σε χαρέμι, φαντάζονται διάφοροι και βιάζονται, να βγει η Ελλάδα από την Ευρώπη, για να ξαναβρεί τον εαυτό της.

Τι ακριβώς έχουν στο νου τους ως Ανατολή, μπορεί κανείς να το δει αφήνοντας τη φαντασία του ελεύθερη. Από το να νοσταλγούν τον ιμπεριαλισμό του Μεγαλέξαντρου, μέχρι να ονειρεύονται τήξη στη μεγάλη σλαβική ορθόδοξη μητέρα, ή συμμαχίες με τους μόνους γνήσιους αντιιμπεριαλιστές, τους επιγόνους του Μπιν Λάντεν, όλα παίζουν, είναι άκρως εκμαυλιστικά και μπερδεύονται γλυκά.

Είναι μεγάλη η Ανατολή, κι ο καθένας μπορεί να τη φαντάζεται όπως θέλει. Να βλέπει τον εαυτό του τσάρο, ή χαλίφη, ή προφήτη, ή φαραώ, ή στρατηλάτη, ή απλώς πράκτορα της KGB που γίνεται παντοδύναμος πρωθυπουργός, να ονειρεύεται χαρέμια με μουσελίνες και στράπλες, ή χαρέμια με στολές παραλλαγής, αντάρτικα σε ξερά βουνά με αποφασισμένους οπαδούς να κραδαίνουν Καλάσνικωφ. Ο καθένας μπορεί να αρνηθεί από τα κατάβαθα ως την επιφάνεια της ψυχής του εκείνη τη μοιραία φράση του Καραμανλή πατέρα, παρντόν θείου, «Ανήκωμεν εις την Δύσιν» που τόσο βίαια μας έμπασε στον κόσμο των πολύπλοκων κανόνων και των καταναγκασμών της Δημοκρατίας, ενώ είχαμε σχεδόν προσαρμοστεί στο στρατιωτικό νόμο και στη χούντα.

Κι αν ανήκουμε στη Δύση, να ανήκουμε ως Ανατολή. Να μας τρέφει διαρκώς η Δύση, επειδή είμαστε η κοιτίδα της Δύσης, κι έχει υποχρέωση. Να δίνει τα λεφτά, κι εμείς μετά θα τα μοιράζουμε, ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός να πιέζει, να φωνάζει, να εκβιάζει. Ζητάμε πολλά;

Τέτοια Ανατολή νομίζω θέλουμε. Να είμαστε ένα είδος χρυσής Ανατολής στην αγκαλιά της Δύσης, ο υπερφυσικός ανατολίτης μπεμπές που δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Αν δεν μας δέχεται όπως είμαστε θα καταστρέψουμε τα πάντα, αρχίζοντας από την πόλη μας και συνεχίζοντας με το κοινό τους νόμισμα. Που είναι ελληνική λέξη, ανήκει στα δικά μας γονίδια. Θα έπρεπε να μας πληρώνουν για πάντα πνευματικά δικαιώματα. Τι γερμανικές αποζημιώσεις και σαχλαμάρες, εκεί είναι το ψωμί.

Κι έτσι χρυσή ανατολή, θα μας τρώει η θλίψη, γιατί για πάντα θα έχουμε διχασμό προσωπικότητας.