Φέτος συμπληρώνονται
εκατό χρόνια από τον Πρώτο παγκόσμιο
πόλεμο, την αρχή του πολέμου, εκείνη την
τόσο επιπόλαια αρχή. Με πόση ελαφρότητα
μπλέχτηκαν τα κράτη, με πόση απερισκεψία
έστειλαν οι κυβερνήσεις χιλιάδες
ανθρώπους να περάσουν στα χαρακώματα
χρόνια και χρόνια φρίκης, να σκοτωθούν
μαζικά, ποτέ δεν θα το κατανοήσουμε
πλήρως. Όμως το προσπαθούμε, κι αυτό
έχει σημασία έναν αιώνα αργότερα. Ο
πόλεμος εκείνος ήταν σφαγείο για τα
νιάτα της Ευρώπης. Αλλά ήταν και ο πρώτος
ίσως πόλεμος που ξεσήκωσε τις συνειδήσεις
σε τέτοιο βαθμό, που οι πολίτες τον
βίωσαν ως το απόλυτο κακό, που οδήγησε
τους ανθρώπους να αποφασίσουν ότι δεν
θέλουν να πολεμούν. Αυτούς που είχαν
εμπλακεί τουλάχιστον.
Μετά από τον
πόλεμο αυτό, μετά απο εκατομμύρια
νεκρούς, μετά από κινήματα ειρήνης, έργα
τέχνης, καταγγελίες, απώλειες απερίγραπτες,
οι εμπόλεμοι έγιναν πολίτες, οι επιζήσαντες
έγιναν πολίτες, και η βούληση που
επικράτησε ήταν να μην ξαναγίνει πόλεμος.
Αν το καλοσκεφτούμε,
δηλαδή ανατρέξουμε στους περασμένους
πολέμους, ίσως να μην ήταν και ο πιο
πολύνεκρος. Η Ευρώπη έχει ποτιστεί αίμα
επί αιώνες. Όμως έγινε σε μια στιγμή που
οι κάτοικοι της ηπείρου αποκτούσαν
πολιτική δύναμη. Κάποτε δεν μπορούσαν
ν' αντιδράσουν, τους έστελνε στον πόλεμο
ο βασιλιάς, ο πάπας, ο φεουδάρχης, δεν
υπήρχε δυνατότητα αμφισβήτησης. Αυτή
είναι η διαφορά του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου από τους προηγούμενους.
Στο σχολείο στην
Ελλάδα μαθαίνουμε τον Πρώτο παγκόσμιο
πόλεμο υπό το πρίσμα των ελληνικών
συμφερόντων. Οι Έλληνες πολεμούσαν και
πριν, για να μεγαλώσουν την επικράτεια
της χώρας στους Βαλκανικούς, κι όταν
ξεκίνησε ο Α' παγκόσμιος το θέμα ήταν
τι συνέφερε τη χώρα. Πάνω εκεί συγκρούστηκε
ο Βενιζέλος με τον Κωνσταντίνο και
ξεκίνησε ο διχασμός. Άλλο θέμα είχε
δηλαδή η Ελλάδα. Βρέθηκε στο πλευρό των
νικητών, είχε κέρδη, και ζημίες μετά
λόγω της Μικρασιατικής εκστρατείας που
οδήγησε στην Καταστροφή. Η εικόνα που
έχουμε είναι ότι οι Έλληνες δεν είχαν
ακριβώς μπουχτίσει και σιχαθεί τον
πόλεμο, δεν είχαν πάρει την απόφαση να
μην ξαναπολεμήσουν. Δεν μετέχουμε στην
ευρωπαϊκή συνείδηση με τα βιβλία της
Ιστορίας.
Με τον τρόπο
αυτό δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι Γάλλοι,
ας πούμε, έλεγαν Pourquoi? όταν
ο πόλεμος τους ξαναχτύπησε την πόρτα,
γιατί οι Γερμανοί του Χίτλερ μπόρεσαν
να προχωρήσουν τόσο γρήγορα εισβάλλοντας
σε κάθε κατεύθυνση, γιατί άργησαν τόσο
πολύ οι άλλοι ν'αντιδράσουν. Ερμηνεύουμε
ότι οι Γάλλοι και οι άλλοι ήταν δειλοί,
λαπάδες, κλπ, ξεχνώντας την ιστορική
συνέχεια, την απόφαση να μην πολεμήσουν
ξανά, αυτή που οδήγησε ουσιαστικά στην
Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από τις νέες
περιπέτειες.
Μαθαίνοντας τον
Α' πόλεμο με αυτή την οπτική δεν τον
καταλαβαίνουμε και δεν καταλαβαίνουμε
την Ευρώπη, την ιστορική συνείδηση των
Ευρωπαίων.
Τα σκέφτομαι
συνέχεια όλ' αυτά τους τελευταίους
μήνες, καθώς μαθαίνουμε στη χορωδία
Αthens Singers την καντάτα του
άγγλου συνθέτη RalphVaughn Williams,
“Dona nobis pacem”. Φράσεις ικεσίας για
ειρήνη από το Ευαγγέλιο, πασίγνωστες
φράσεις, “ Δος ημίν ειρήνη, και Δόξα εν
υψίστοις θεώ και επι γης ειρήνη εν
ανθρώποις ευδοκία”, λατινικά στο πρώτο
μέρος και αγγλικά στο τελευταίο,
πλαισιώνουν τρία ποιήματα του Ουώλτ
Ουίτμαν με αναφορές στον πόλεμο. Για
μένα ήταν μια εξαιρετική μαθητεία όλο
αυτό, και στη μουσική, και στο νόημα της
επετείου του Α' πολέμου. Θυμόμουν,
μαθαίνοντας τις νότες και τους στίχους,
πόσα κείμενα έχω διαβάσει για τον πόλεμο
αυτό χωρίς όμως να τα εντάσσω κάπου,
συνειδητοποιούσα πόσο βαθιά είναι
χαραγμένος στην ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Και στην Ελλάδα;
δεν μάτωνε, δεν υπέφερε ο κόσμος εδώ; Οι
κραυγές του διχασμού και ο θρήνος της
Καταστροφής θολώνουν τη γνώση μας. Δεν
ξέρουμε λεπτομέρειες.
Απόψε, Παρασκευή
11 Απριλίου το αποτέλεσμα των προσπαθειών
της χορωδίας θα ακουστεί στο Μέγαρο
Μουσικής, με διεύθυνση του Ρότζερ Τάιλι
και σολίστ την σοπράνο Χέδερ Χέλιγκερ
και τον βαρύτονο Βαγγέλη Μανιάτη. Στο
πιάνο θα είναι ο Δημήτρης Βεζύρογλου.
Θα ακουστούν και άλλα έργα του συνθέτη
πριν την Καντάτα αυτή, που απορεί κανείς,
καθώς η μουσική τον παρασέρνει στο
μεγαλείο της ικεσίας, της επιθυμίας για
ειρήνη, πώς είναι δυνατόν να γράφτηκε
ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους,
πώς είναι δυνατόν να έγινε ξανά πόλεμος
μετά.
Αλλά έτσι έχουν
τα πράγματα. Η τέχνη δεν σώζει. Παρηγορεί
και βοηθά την κατανόηση μόνο, του εαυτού
μας και των άλλων.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.mousiki&id=33166
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου