Αυτή είναι η δουλειά της κρατικής τηλεόρασης;

Περιμένοντας να συντάξουμε απάντηση, ως Εποπτικό Συμβούλιο για όσα συμβαίνουν στη ΝΕΡΙΤ, διάβασα πολλά και διάφορα, για την παραίτηση Μακρυδημήτρη -Μορώνη και εν συνεχεία Χωμενίδη. Το Εποπτικό, από το οποίο δεν έχουμε παραιτηθεί ούτε η κα Καραπαναγιώτη ούτε οι κ.κ. Φορτσάκης, Ζούλας, Καρυτινός, ούτε εγώ, ερευνά όλα όσα συνέβησαν σχολαστικά, στο μεταξύ οι μέρες περνάνε και στα σόσιαλ μέντια η εικόνα είναι ότι τις κυβερνητικές πιέσεις και παρεμβάσεις τις προσπερνάμε, ή τις θεωρούμε αυτονόητες. Επιπλέον δεν θα πρέπει να είμαστε και τόσο ακέραιοι άνθρωποι όσο οι άλλοι τρεις, που παραιτήθηκαν

Δεν γράφω για να υποστηρίξω την ακεραιότητά μου, συνήθισα τα τελευταία χρόνια σε ακατανόητης κακίας επιθέσεις, αλλά για να εκθέσω κάποια πράγματα και ορισμένες σκέψεις που θα ήθελα να απασχολήσουν ανθρώπους που ασχολήθηκαν με το θέμα και που εκτιμώ

Ωστόσο διευκρινίζω ότι δεν θεωρώ λόγο παραίτησης, για μένα προσωπικά, τα τηλεφωνήματα πολιτικών στον διευθυντή της ΝΕΡΙΤ. Οι πολιτικοί, είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, έχουν συνηθίσει να θεωρούν την κρατική τηλεόραση ιδιοκτησία τους και δεν θα σταματήσουν να σηκώνουν το τηλέφωνο και να απαιτούν απ' αυτήν. Οι διευθυντές οφείλουν να αντιστέκονται και να χτίσουν την ανεξαρτησία τους μέρα με τη μέρα. Δεν είναι εύκολο, και είναι φυσικό να σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Μα, θα πείτε, το τηλεφώνημα πέρασε και η συνέντευξη δεν μεταδόθηκε! Πάνω σ' αυτή τη λογική, του καθήκοντος της κρατικής τηλεόρασης να μεταδίδει ζωντανά ολόκληρες τις εκδηλώσεις πολιτικών και μάλιστα με δικά της μέσα, θα ήθελα να βάλω κάποια ερωτηματικά. Αυτή είναι η δουλειά της ΝΕΡΙΤ; Αυτό το ερώτημα θα ήθελα να διατυπώσω σε όλους όσοι κατηγορούν τη στάση και την επιλογή της.

Στη συζήτηση που εμείς είχαμε κάνει, από την οποία έλειπε ο κ. Χωμενίδης, είχαμε δεχτεί τη λογική της μιας απευθείας μετάδοσης ανά κόμμα. Παραδοσιακά γίνονταν πολύ περισσότερες μεταδόσεις, σύμφωνοι. Όμως συζητάμε για αλλαγές. Συζητάμε για το πώς θα ξεφύγουμε από παραδοσιακές δουλείες της τηλεόρασης απέναντι στην κομματοκρατία.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η ΝΕΡΙΤ δεν θα πρέπει να κάνει καμία τέτοια ζωντανή μετάδοση. Αρκεί να παρακολουθεί δημοσιογραφικά, σύμφωνα με την κρίση των δικών της δημοσιογράφων, την πολιτική κίνηση και τις ομιλίες, των πρωθυπουργών και αρχηγών κομμάτων και να επιλέγει τι και αν θα μεταδώσει. Τα κόμματα, αν θέλουν να ακούγονται λάιβ οι ομιλίες, ας διαθέτουν δικά τους μέσα και ας καλούν τα κανάλια να επιλέγουν ό,τι τα ενδιαφέρει. Ακόμα και η λογική “καλύπτω τον πρωθυπουργό επειδή είμαι κράτος” για μένα είναι η αρχή της κατηφόρας. Μετά τον πρωθυπουργό πρέπει να καλύψεις τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, κι ύστερα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και πόσες φορές; Μία ή δύο; Σαν κόμμα ή σαν κυβέρνηση; Κι αν η κυβέρνηση είχε τρία κόμματα, θα ήθελε τρεις καλύψεις η αξιωματική αντιπολίτευση; Κι αν είχε τέσσερα; Και ούτω καθεξής.

Και φτάνουμε στη σημείο η επιλογή της μιας παρουσίασης ανά κόμμα να θεωρείται λογοκρισία. Σαν αυτόματο ξεπηδάει μέσα μας η αντίδραση, ξεχνάμε διάφορες λεπτομέρειες όπως ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναγνωρίζει τη ΝΕΡΙΤ από την οποία απαιτεί ζωντανή κάλυψη, και άλλα γκροτέσκα. Τα έχουμε συνηθίσει αυτά. Όπως έχουμε συνηθίσει να αντιδρούμε στην υπόνοια της λογοκρισίας, και καλά κάνουμε, όμως ξαναρωτάω: Αυτή πρέπει να είναι η δουλειά της κρατικής τηλεόρασης;

Η κρατική τηλεόραση οφείλει στο κοινό της υψηλού επιπέδου κάλυψη δημοσιογραφική, αυτό είναι το νόημα της ύπαρξης της. Να προσφέρει την πολυτέλεια της ποιότητας που οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται. Αν αποφασίσει ο διευθυντής της ότι πρέπει να γίνει ζωντανή μετάδοση, να κάνει ζωντανή μετάδοση. Αν όχι, να μην κάνει. Ας πάρουν σαράντα τηλέφωνα υπουργοί και αρχηγοί κομμάτων. Κάποτε θα καταλάβουν ότι δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Αλλά και να μην το καταλάβουν, οι διευθυντές της ΝΕΡΙΤ απλώς οφείλουν να τους αγνοούν.

Θα μου πείτε ότι αυτό δεν γίνεται; Αν αυτό το πάρουμε απόφαση, τότε όντως πρέπει να παραιτηθούμε όλοι.  Φυσικά είναι μεγάλος ο πειρασμός της παραίτησης. Στο μεταξύ προσπαθούμε.

Οι παλιοί λογαριασμοί χαλάνε τις καλές φιλίες

Κοντεύω να περπατήσω τη μισή Σκωτία, κάθε δυο καλοκαίρια σχεδόν πηγαίνω εκεί, ιδίως αφότου σπουδάζει το παιδί μου. Έχω επισκεφτεί ένα σωρό πόλεις, έχω διαβάσει ξανά και ξανά ηρωικές ιστορίες, έχω καθαρίσει φοιτητικά διαμερίσματα, έχω αλωνίσει το Εδιμβούργο. Δεν χορταίνω να τη φωτογραφίζω, νομίζω ότι η ομορφιά της χώρας αυτής με έκανε να αγοράσω επιτέλους καλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Μπορεί να αποφεύγω πια τις αίθουσες βασανιστηρίων των μεσαιωνικών κάστρων, την αιματηρή ιστορία όμως κάθε μνημείου που επισκέπτομαι ως επίμονη τουρίστρια, την ακούω υπομονετικά. Ήρωες που έγιναν αθάνατοι, κι έφτασαν μέχρι τις μέρες μας ως κινηματογραφική σειρά. Μάχες που κόστισαν χιλιάδες ζωές. Κοιλάδες ποτισμένες με πολύ αίμα. Έφιπποι ανδριάντες. Τοίχοι πέτρινοι που υπήρξαν μπουντρούμια, αλλά τώρα είναι φόντο για γαμήλιες πόζες. Ένα σιδερένιο κλουβί κρεμασμένο σε ψηλό πύργο, όπου πέρασε τέσσερα χρόνια η ευγενής που έστεψε βασιλιά τον Μπρους, ο οποίος σκότωσε τον άντρα της αργότερα διότι εκείνος διαφωνούσε. Αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια, πυρές. Τρομερά πράγματα, που θυμίζουν αν μη τι άλλο ότι στην αγαπημένη Ευρώπη έχουν γίνει για αιώνες φρικαλεότητες σαν αυτές που κάνει τώρα η ISIS. Μόνο που δεν είχαν τότε κάμερες να τις μεταδίδουν σ' όλο τον κόσμο.

Ίσως οι τουριστικές αυτές επισκέψεις μου δημιουργούν την εντύπωση πως η ιδέα της οριστικής αποχώρησης της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο είναι στραμμένη στο παρελθόν. Παλιοί λογαριασμοί που μερικοί αισθάνονται ότι δεν διευθετήθηκαν όπως θα έπρεπε, άντε ξανά να τους φέρουμε στο τραπέζι. Και φοβούνται άλλοι, ότι από τέτοιους λογαριασμούς που δεν έκλεισαν σωστά η Ευρώπη είναι γεμάτη. Κι αν αρχίσουν οι αποσχίσεις δεν θα έχουν σταματημό, κι άλλη δουλειά δεν θα κάνουμε από το να βαθαίνουμε τα σύνορα την εποχή ακριβώς που ελπίζαμε ότι θα τα σβήναμε σταδιακά. Ας μη μιλήσουμε και για εκείνους που θέλουν να τ' αλλάξουν, που τ' αλλάζουν ήδη όπως στην Ουκρανία, ας ξορκίζουμε αυτό το ενδεχόμενο.

Οι οπαδοί της απόσχισης έχουν βέβαια σύγχρονα επιχειρήματα, οικονομικά και πολιτικά, που δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Όμως κακά τα ψέμματα, τίποτε πιο συμβολικό δεν υπάρχει στις μέρες μας, ακόμα, από τα έθνη και τα κράτη. Γιατί, τι νόημα έχει να δημιουργούνται νέα κράτη στην Ευρώπη που στοχεύει να γίνει συνομοσπονδία επαρχιών, ή κάτι τέτοιο; Εκτός αν αποφασίσουμε πως μόνο αν τελειώσει η δημιουργία μερικών ακόμα κυρίαρχων κρατών (Καταλωνία; Ουαλία; Χώρα των Βάσκων; Βαλωνία; και τι άλλο ακόμα;) κι αποσχιστούν όλοι απ' όλους, θα σκεφτούν μετά να παραιτηθούν από ένα κομματάκι κυριαρχίας για την Ενωμένη Ευρώπη. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Κομπλέ το νομοσχέδιο

Αυτό το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είναι πολύ χρήσιμο για την αντιμετώπιση του διεθνούς ρατσισμού εναντίον των Ελλήνων, αλλά κατά τη γνώμη μου κάπως ελλιπές. Αντιμετωπίζει δηλαδή όσους ενδέχεται να αρνηθούν ως Ολοκαυτώματα  όσα έχει αναγνωρίσει η ελληνική Βουλή, (κι εδώ ανοίγει ένα θαυμάσιο αντικείμενο νέου μαθήματος που πρέπει να μπει στα σχολεία με τίτλο πιο επιστημονικό από την απλή φράση που χρησιμοποιούμε εμείς "τα Ολοκαυτώματα που αναγνωρίζει η ελληνική Βουλή") αλλά δεν αντιμετωπίζει διάφορους άλλους αρνητές διαφόρων άλλων τρομερών και θαυμασίων πραγμάτων που έχουν συμβεί στην ελληνική επικράτεια, είτε και εκτός αυτής, ανάμεσα στους έλληνες το γένος και τους αλλογενείς, τους προαιώνιους και τους μετααιώνιους εχθρούς, στη γη, στον εναέριο χώρο, στις θάλασσες, στο FIR και στην ΑΟΖ. 

Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι αποτελεί μια εισαγωγή, έναν προϊδεασμό, ένα υπόδειγμα, ένα φάρο, για την αντιμετώπιση όλων αυτών των ιδεών που πρέπει να γίνουν ένα σώμα, ένας νόμος, μια ψυχή, και να δοθούν στη νέα γενιά για να ξέρει τι της γίνεται, πώς βαδίζει, τι να λέει και κυρίως τι να μη λέει. Τα Ολοκαυτώματα που αναγνωρίζει η Βουλή πρέπει να δημοσιευτούν αναλυτικά, κάπου διάβασα ότι είναι αρκετούτσικα. Γιατί στο εξής, κι αφού ο νόμος ψηφιστεί στη Βουλή, (κι έχει προ πολλού ψηφιστεί στις καρδιές μας, εννοείται) ενδέχεται να κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας διάφορα αθώα κι άσχετα όντα που δεν ξέρουν κάποιο Ολοκαύτωμα και μπορεί να την πατήσουν είτε σε εξετάσεις πανελλήνιες, ΑΣΕΠ είτε σε πρόταση γάμου, είτε σε βιογραφικό, είτε οπουδήποτε. Να υποχρεωθούν οι εφημερίδες να δημοσιεύσουν όλα τα Ολοκαυτωματα σε συνέχειες, επ' αμοιβή φυσικά, (να βγάλουν κάτι κι αυτές απο την ελληνική Βουλή που μάλλον καλύτερα πορεύεται από τα ΜΜΕ) κι όταν με το καλό τελειώσουν με τα Ολοκαυτώματα, να δημοσιεύσουν τους επόμενους νόμους που θα ψηφίσει ελπίζουμε η ελληνική Βουλή, αφού πρώτα έχουν ψηφιστεί στις καρδιές μας. 

Δηλαδή δεν κατάλαβα γιατί η Βουλή πρέπει να μονοθετεί μόνο για τα Ολοκαυτώματα, κι όχι για κάθε ιστορικό θέμα απ' αυτά που μας κάνουν να τσακωνόμαστε στα κυριακάτικα τραπέζια μας και στις βραδυνές εξόδους και να χαλάμε τις καρδιές μας. Ας πούμε από το αν οι δικοί μας πρόγονοι επινοησαν το αλφάβητο (μερικοί λένε το σκέφτηκαν πρώτοι οι Φοίνικες, αν είναι δυνατόν. Τι λόμπι έχουν πια αυτοί οι τύποι κι έχουν περάσει τέτοιες απόψεις;) αν εφηύραν τον τροχό, αν ο Ναπολέων ήταν Έλληνας, αν η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια του κόσμου, αν μπορεί να συνενοηθεί απευθείας με τα κομπιούτερ, κι ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με τη θαυμάσια ελληνική ράτσα. Είπα ράτσα και το θυμηθηκα, το νομοσχέδιο είναι αντιρατσιστικό. Άρα δεν λέμε ράτσα, λέμε αντιράτσα.