Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Τω αγνωστω καταθέτη


Είναι παράξενο πως ο πατριωτισμός και άλλες ψυχολογικές έννοιες έχουν παρεισφρύσει τόσο βαθιά σε θέματα κατά τα άλλα ξερά και άψυχα όπως η οικονομία. Μιλούν πολλοί για διαπραγμάτευση με όρους πολεμικούς, για συμφωνία με όρους αναμέτρησης, και γενικά τα λεφτά φαίνονται να μη μπορούν να μη μετρηθούν, διαχέεται η αξία τους σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες που γεννούν με τη σειρά τους αντιδράσεις απρόβλεπτες. 
Το χειρότερο είναι πως όλη αυτή η ενδιαφέρουσα μαιευτική απροόπτων δεν έχει περάσει το κατώφλι των τραπεζών και της πελατείας τους. Κι ενώ οι σημαίες πάλλονται και τα πανώ ουρλιάζουν, τίποτε δεν αλλάζει στα γκισέ, τη στιγμή που η ακεραιότητα της πατρίδας παίζεται σε ευρώ που από τα βιβλιάρια μετακομίζουν σε άλλα βιβλιάρια με ξένους τίτλους. Την ώρα που παζαρεύουν σκληρά στο δυτικό μέτωπο οι εγκέφαλοι της κυβέρνησης, δισεκατομμύρια ελληνικά ευρώ περνούν διακριτικά τα σύνορα, λες και πρέπει να βρίσκονται κοντά της για να της συμπαρασταθούν. Ενώ όλοι ξέρουμε πως όσο αυτά φεύγουν, τόσο η διαπραγμάτευση γίνεται δυσκολότερη, κι όσο η υστερία καταδίωξης των καταθέσεων απλώνεται, η συμφωνία καταντά αδύνατη. 
Φταίει που δεν έχει επενδυθεί η οικονομία με σύμβολα ισχυρά και συναισθηματικά που θα μπορούσαν να δίνουν λίγη ψυχούλα στις σύγχρονες αναμετρήσεις. Κάτι πολύχρωμο, κάτι ποιητικό, κάτι ηρωικό και πένθιμο ανάλογο με τις λοιπές δάφνες που κοσμούν τους λοιπούς αγώνες του έθνους. Ένα μετάλλιο για τον ψύχραιμο καταθέτη ας πούμε, μια μπάντα, ένα τραγούδι, κάτι. Μια υποδοχή ανάλογη, κορίτσια με λουλούδια στα καλαθάκια να ραίνουν το πέρασμά του από τους διαδρόμους, φορώντας εθνικές ενδυμασίες, ή ίσως χλαμύδες. Κάτι στα ρούχα να δηλώνει το ποσόν της ψυχραιμίας. Ας πούμε, για κατάθεση μέχρι δέκα χιλιάδες, ποδιά Σαρακατσάνας, μέχρι είκοσι κάτι πιο ανάλαφρο, κερκυραϊκή στολή φερ' επείν, από εκατό κι απάνω χλαμύδες και χιτώνες και αρχαιοπρεπή σέξυ ρούχα. Μια ιδέα λέω. 
Μπορεί πάλι να μοιράζονται και παράσημα που θα καθιερωθούν ειδικά για την περίοδο αυτή και θα δίνονται σε όσους αφήνουν τα λεφτουδάκια τους στην ησυχία τους στις ελληνικές τράπεζες δείχνοντας με τον πιο ριψοκίνδυνο -κατά τους εγωιστές, άκαρδους, κυνικούς, κι ανασφαλείς φυγάδες- τρόπο την αγάπη τους στην πατρίδα. Μικρές διακριτικές καρφίτσες που θα αποστέλλονται στο σπίτι των καταθετών και θα φοριούνται στο πέτο, στη γραβάτα -ακόμα κι αυτό- στο γιακά, ή και σκουλαρίκια για τις κυρίες. Σε νεαρούς τολμηρούς και μοντέρνους θα μπορούσε να προσφέρεται και τατουάζ, το "Τατουάζ του μεγάλου ευεργέτη" για το οποίο θα προτείνουν διάφοροι καλλιτέχνες τι να παριστάνει και θα μπορούν να το δείχνουν σε όλη τη ζωή τους και να καμαρώνουν σε στιγμές ιδιαίτερες για το ότι στάθηκαν αρωγοί στην εθνική προσπάθεια και δεν υπολόγισαν μόνο να σωθούν φεύγοντας σαν τα ποντίκια από το πλοίο εν κινδύνω.
 Γενικά το πράγμα χρειάζεται συνειρμούς και φαντασία, κάποια σύνδεση τέλος πάντων της επιθυμίας που όλοι έχουμε να δούμε τη ζωη στη χώρα μας να βελτιώνεται και να ηρεμεί, και του πανικού στον οποίον δεν έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε, κι ίσως  γι αυτό δεν βλέπουμε άσπρη μέρα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...