Οι ωραίες πασχαλινές ταινίες στην τηλεόραση τη Μεγάλη Εβδομάδα φάνηκαν με παράξενο, με φρικτό τρόπο, περιττές. Στις ειδήσεις συνέχιζαν να φτάνουν φωτογραφίες σύγχρονης, αληθινής θηριωδίας ανθρώπων προς ανθρώπους, αντάξιες των βιβλικών αφηγήσεων. Κρεμάλες εξαιρετικής επινοητικότητας, τα παιδιά από το λαιμό της μάνας, η μάνα απο κάποιο τσιγκέλι που ίσως προοριζόταν γι αρνιά, ή απλώς για κάποιο φανάρι που θα φώτιζε ειρηνικούς κήπους, αποκεφαλισμοί αντάξιοι της Ιουδήθ κινηματογραφήθηκαν live αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, (ή μήπως πρέπει να βρεθεί μια άλλη λέξη για τις δολοφονίες σε απευθείας μετάδοση και μονοπλάνο;) και μεταδόθηκαν σε θεατές όλης της ανθρωπότητας. Ωστόσο σε κάθε βλέμμα οι νεκροί βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι στη μοναξιά τους, όπως κι οι ζωντανοί. Κάθε θεατής ολομόναχος, ακόμα κι αν ήταν τριγυρισμένος απο την οικογένεια του.
Ξαφνικά οι εκμηδενισμένες αποστάσεις έμοιαζαν να μην έχουν εκμηδενιστεί και τόσο. Παρά μόνο για τους τζιχαντιστές που σουλατσάρουν με τρομερή άνεση σνάμεσα σε αιώνες, χιλιετίες, και ηπείρους.
Χαζεύοντας τη σπιτική οθόνη κάποια στιγμή μπερδεύτηκα. Αντρες με κελεμπίες και τουρμπάνια δίπλα σε ασσυριακά ανάγλυφα, ολόιδιοι με τους παριστάμενους στην πανάρχαια πομπή δεν ήταν από αμερικανική ταινία για το Μωυσή, αλλά από βιντεοκλιπ της ISIS. Την επόμενη στιγμή ο Ομπάμα συναντούσε τον Κάστρο εγκαινιάζοντας μια καινούργια εποχή στο δυτικό ημισφαίριο. Και με το ανατολικό τι θα γίνει, ο πλανητάρχης απεκδύεται το ρόλο του; Τζάμπα τον ονοματίζουμε σαν ιερείς που κανοναρχούν με τα ονόματα της θεότητας; Χαίρε η υπερδύναμη και χαίρε ο ιμπεριαλισμος; Δεν θα επεμβαίνει πια το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ με το αγαθοεργό βλέμμα και τα ανίκητα όπλα όπου κινδυνεύει η τάξη, η όποια τάξη, κι εμείς οι φιλόσοφοι να καθόμαστε στην πλούσια γλώσσα μας, στην ταπεινή βεράντα μας, να αναλύουμε και να στηλιτεύουμε; Αν άρχισε τώρα ο Ομπάμα να διορθώνει τα λάθη του Κέννεντυ, πότε θα φτάσει στα λάθη του Μπους; Ζόρικη κατάσταση.
Μήπως να περιοριστούμε λοιπόν κι εμείς στα όρια του σχολικού χάρτη που αφήνει λευκά τα πάντα γύρω απο τα ελληνικά σύνορα. Να βυθιστούμε στην ομφαλοσκόπηση μέχρι τελικής πτώσεως. Εδώ που τα λέμε έχει πολύ ενδιαφέρον με τόσα που συμβαίνουν ακόμα και μόνο στο επίπεδο της γλώσσας που σπεύδει να συνδράμει την αδυναμία των μαθηματικών. Πάντα ήταν ανταγωνιστική η ύλη των δυονών τους, και φαίνεται ότι ήρθε η στιγμή της πλήρους κυριαρχίας των λέξεων επί των αριθμών. Είναι συνταρακτική η στιγμή από μόνη της και θα μπορούσαν να λείπουν οι διεθνείς εικόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου