Κόλπα που δεν τα ξέρω

H Πατησίων ήταν γεμάτη αφίσες με τη φάτσα του Σόιμπλε σε γκρο πλαν και τη φράση «Πέντε χρόνια σού ρουφάει το αίμα! Πες ΟΧΙ!». Τόσες φορές που την είδα, φυσικά την έμαθα απ’ έξω. Λιγότερο είδα τη φάτσα της Μέρκελ, του Ντάισελμπλουμ και του Σουλτς. Ο Σόιμπλε έχει σουξέ, όπως και να το κάνουμε. Λειτούργησε η προτροπή, είπε «όχι» η πλειοψηφία.
Οχι στην Ευρώπη, άκουγα εγώ τις προηγούμενες μέρες, και ξόδευα το σάλιο μου για να πείσω πικραμένους Ελληνες ότι οι Ευρωπαίοι μάς εκτιμούν. Οχι στο ευρώ, άκουγα και έτρεμα τις συνέπειες. Επιστροφή στη δραχμή, θα είμαστε φτηνοί, θα έρχονται τουρίστες, έλεγαν μερικοί ξενοδόχοι στα νησιά.
Μόλις νίκησε το «όχι» όμως, ανακοινώθηκε ότι ξαναρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Το δημοψήφισμα δεν έδιωξε ούτε τον Σόιμπλε από τη θέση του, ούτε τη Μέρκελ, ούτε τους άλλους κακούς τέλος πάντων. Ξανά μανά σ’ αυτούς για νέα βοήθεια. Κι ας είπαν ότι έκοψε τις γέφυρες η Ελλάδα κ.λπ. κ.λπ. Αυτά που λες, εγώ τ’ ακούω βερεσέ. Σ’ αυτόν που μας ρουφάει το αίμα πέντε χρόνια, άντε πάλι πίσω με το μπουρί της σόμπας ανά χείρας, για διευκόλυνση.
Μένουμε στην Ευρώπη, μένουμε στο ευρώ, είπε ο Τσίπρας. Και θα πάει να διαπραγματευτεί με όλους αυτούς που σκυλόβριζαν οι οπαδοί του, που ο ίδιος είπε ότι μας ταπεινώνουν, που ο Καμμένος λέει ότι μας ζητάνε να πέσουμε στα τέσσερα, που τους έχουν λούσει τέλος πάντων με ό,τι διαθέτει σε βρισιά και σαμπουάν η ελληνική γλώσσα.
Τώρα με το «όχι» όμως θα είναι πιο δυνατός να επιβάλει τα μέτρα στην Ελλάδα, λένε μερικοί.
Τώρα με το «όχι» θα είναι πιο δυνατός να κάνει τη ρήξη αν χρειαστεί, λένε άλλοι.
Ικανοποιήθηκε ο πληγωμένος εγωισμός των Ελλήνων, τώρα θα δεχτούν τις μεταρρυθμίσεις, λένε οι τρίτοι (τις ποιες;).
Τι να πω, δεν καταλαβαίνω. Πώς μπορείς να συνομιλείς με αυτούς που βρίζεις, με ξεπερνά από την αρχή. Προφανώς δεν έχω παίξει αρκετό τάβλι στη ζωή μου, ούτε και χαρτιά. Μπλόφες, στροφές, υποκρισίες, σκοτσέζικα ντους δεν τα κατέχω. Οταν πρέπει να συμφωνήσω με κάποιον για κάτι, δεν τον ξεχέζω πρώτα, μετά και ενδιαμέσως. Μάλλον λάθος κάνω, γι’ αυτό δεν πήγα μπροστά.
Εγώ ψήφισα «ναι» και το έχω διαλαλήσει, επειδή πιστεύω στην Ευρώπη για τους θεσμούς της, για τη δημοκρατία της, για την υπεράσπιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, για το όραμα της ένωσης που αγωνίζεται να κάνει, για τη δουλειά και την εξέλιξη που έχει πετύχει σε όλ’ αυτά, όντας ταυτόχρονα πλούσια και εξελιγμένη, πράγμα που ήταν η προϋπόθεση για τα υπόλοιπα.
Πάντα οι πλούσιες κοινωνίες γεννάνε τις πολυτέλειες της σκέψης και της διεκδίκησης, όχι όμως κάθε πλούσια κοινωνία. Ακόμα κι εμείς, επειδή υπήρξαμε πλούσιοι είμαστε τόσο διεκδικητικοί. Αλλά μ’ αυτά τα πράγματα δεν θα έπαιζα τάβλι, δεν θα έκανα μπλόφες, δεν θα τολμούσα, όχι να χλευάσω, ούτε να βλεφαρίσω απέναντι σε ανθρώπους που τα εκπροσωπούν. Μακάρι να αποδειχτεί όλο αυτό το δέος μου περιττό.