Κάλαντα

Χτύπησαν το κουδούνι όταν πια είχα απελπιστεί να περιμένω τα κάλαντα. Άδικα είχα μαζέψει πεντάευρα και δίευρα, κανένα παιδί δεν ερχόταν. Άλλες χρονιές δεν προλάβαινα ν' ανοίγω, άκουγες λαχάνιασμα στη σκάλα ενώ στο κατώφλι ακόμα τραγουδούσαν. Δεν έφταναν τα νομίσματα, σκαλίζαμε τις τσέπες. Φέτος τι περονόσπορος ήταν αυτός;

Θα μου πήγαινε στραβά η μέρα αν δεν έρχονταν ούτε αυτά τα δυο αδέρφια. Τα ξέρω από μωρά, τότε που η οικογένεια νοίκιαζε ένα υπόγειο στην πολυκατοικία, ένα παντελώς ακατάλληλο διαμέρισμα για διαβίωση. Οκτώ τέτοια είχε φτιάξει ο κατασκευαστής και είχε πάρει την πολεοδομική άδεια ονομάζοντας τα αποθήκες, αφού από το 1955 ο νομοθέτης είχε απαγορεύσει να κατοικούν άνθρωποι σε υπόγεια. Πρωτοπόρος ο νομοθέτης, αλλά μέχρι να προσαρμοστεί ο πληθυσμός χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια. Για καιρό τα παράνομα σπίτια νοικιάζονταν, κι όταν βελτιώθηκε το επίπεδο ζωής στην Ελλάδα έμειναν άδεια και ξανανοικιάστηκαν σε μετανάστες τη δεκαετία του '90.

Εκεί λοιπόν τα είχα πρωτογνωρίσει τα μικρά, το κοριτσάκι να μπουσουλάει σ' ένα βρεγμένο πάτωμα μια μέρα που οι γονείς τους ζητούσαν βοήθεια για ν' αντιμετωπίσουν τη σχεδόν καθημερινή κατάσταση πλημμύρας. Έμαθα πολλά για την υπόγεια Αθήνα ψάχνοντας να βρω άκρη. Ένιωθα κάπως υπεύθυνη, σα να είχα αποφασίσει εγώ να χτιστούν υπόγεια στις κατά τα άλλα ευάερες και ευήλιες πολυκατοικίες, αλλά δεν κατάφερα παρά να τους πείσω να μετακομίσουν. Τότε ήταν που μου είχαν πρωτοπεί τα κάλαντα, τραυλίζοντας, μισή στροφή μονάχα. Τα είχα ενθαρρύνει, ξανάρθαν, καθιερώθηκε η εμφάνιση τους κάθε χρόνο. Άλλαξαν σπίτι, έχουμε τώρα και μπαλκόνι, με είχαν πληροφορήσει χαρούμενοι.

Χάρις στα κάλαντα συνέχισα να παρακολουθώ πόσο ψηλώνουν κάθε χρόνο, κι αυτά και άλλα γειτονόπουλα που δεν εμφανίστηκαν φέτος. Τι απέγιναν όλ' αυτά τα παιδιά; Δεν θέλω να σκέφτομαι την πιθανότητα να επέστρεψαν στις πατρίδες των γονιών τους. Καθόλου ελπιδοφόρο μήνυμα για τον καινούργιο χρόνο. Τα ακατάλληλα υπόγεια πάντως έχουν αδειάσει πάλι.

Φέτος το αγόρι έχει ρίξει απότομα μπόι, κι έχει ακμή στο πρόσωπο, πάει Α' Λυκείου. Μου είπαν τα κάλαντα με όλες τις στροφές, και “εκ της Περσίας...” και “πλήθος αγγέλων”, τα πάντα. Ελπίζω στο σχολείο να μην ακολουθήσει θεωρητική κατεύθυνση. Τα τριγωνάκια τους δεν είχαν κορδελίτσα, κι επειδή φυλάω και κορδελίτσες και τριγωνάκια δια παν ενδεχόμενο, τους πρότεινα να βάλουν από μία και εξήγησα τα περί παλμών που παράγουν ήχο και περί μετάλλου που προτιμάται για μουσικά όργανα. Ξέρεις τώρα εσύ απ' αυτά, αφού πας Α' Λυκείου, είπα. Το παραδέχτηκε. Συνήθως τα παιδιά αντιδρούν σε τέτοιες παρεμβάσεις. Ευχηθήκαμε και του χρόνου, εγώ με την ελπίδα να τα ξαναδώ και να μη νιώθουν άτυχα που θα αντιμετωπίσουν το ελληνικό εξεταστικό σύστημα. Και να πάνε θετική κατεύθυνση βέβαια.

Άλλα παιδιά δεν ήρθαν.

Μια βόλτα την ημέρα

Μια βόλτα την ημέρα: Απολογισμός της στήλης

Την 1η Ιανουαρίου του 2015 αποφάσισα να κάνω μια βόλτα την ημέρα και να την απαθανατίζω σε βίντεο, έτσι απο πείσμα στο συναισθηματικό πατίκωμα που με κατέκλυζε. Η ζωή μας περιτριγυρίζεται από όμορφα πράγματα, ήθελα να ανακαλύψω, να ψάξω να τα βρω, να τα αναδείξω, αφού συχνά περνάμε δίπλα τους και δεν τα βλέπουμε.
Τριγύρισα πολύ στην Αθήνα, κι όπου πήγαινα έκανα κι ένα βίντεο, έκανα το καλοκαίρι ταξίδια και προγραμμάτιζα πολλά. Κράτησα το πρόγραμμα μέχρι εκείνη την Παρασκευή του Ιουνίου που ο Τσίπρας ανήγγειλε το δημοψήφισμα. Είχα περάσει απο τη Σύρο, ανέβαζα τα βιντεάκια μου κάθε μέρα ανελλιπώς, κι ήμουν στην Ικαρία εκείνο το βράδυ. Μου κόπηκαν τα πόδια, και τα χέρια ομοίως. Είχα, είχαμε ζήσει σε μια ψευδαίσθηση που τέλειωνε; Η Ευρώπη, οι αξίες της, οι αξίες μου, όλα ήταν αυταπάτη, χαρούμενοι όλοι γύρω μου έτρεχαν να βγουν από το ασφυκτικό, όπως το περιέγραφαν αγκάλιασμα του Δυτικού πολιτισμού, κι εγώ θρηνούσα κάτι που δεν είχε ποτέ υπάρξει;
Πέρασα μαύρες μέρες μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν θα γινόταν τελικά το καταστροφικό πήδημα, την είχαμε γλιτώσει. Αλλά δεν κατάφερα να ξαναβρώ το κέφι μου, εντάξει, δεν ήταν και τα βιντεάκια τίποτε σπουδαίο, κουνιόνταν πολύ. Έβγαλα κάμποσα και στο Παρίσι, αλλά μετά την επιστροφή στην Αθήνα δεν συνέχισα. Όταν όμως είδα ότι η Ακαδημία είχε ανακαινιστεί, και μπορούσες να μπεις να τη δεις και μέσα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες και έφτιαξα ένα τελευταίο βιντεάκι.
Αν βρω συνεργάτες όμως, μπορούμε να ξαναρχίσουμε

Περιττές θερμίδες

Oρίστε, άλλο ένα μελομακάρονο που έπρεπε να μη φαγωθεί, αλλά φαγώθηκε και με απογοήτευσε με τη γεύση του. Κάτι έψαχνα να βρω που δεν υπήρχε μέσα. Καρύδι, φλουρί, μέλι ανόθευτο, ούτε και ξέρω. Μια γεύση ίσως από τα παιδικά μου χρόνια, στη διάρκεια των οποίων βαριόμουνα τα μελομακάρονα. Μα τι μας κάνουν και μας κρατούν αιχμάλωτους; Τι εξουσία κι αυτά κι όποιος συναγελάζεται μαζί τους, μπαμπάς, μαμά, γιαγιάδες, θείες. Παππούδες. Τι απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία. Το ψεύτικο δέντρο με τις πράσινες χάρτινες βελόνες τυλιγμένες σε συρμάτινα κλαριά που άνοιγαν και μάζευαν, πόσο ασύγκριτα μοναδικό! Επιβίωσε βέβαια μιάμιση δεκαετία. Πόσα χρόνια θεωρούσα το στρωμένο βαμβάκι πάνω στα κλαριά του θεσπέσιο εύρημα και καθόμουν και το θαύμαζα μαγεμένη; Μπορεί να ήταν πολύ λίγα, αλλά φαντάζουν πολλά. Είναι άδικος ο χρόνος, στα παιδιά κολλάει, γαλίφης, γενναιόδωρος, χαρίζεται, απλώνεται, κι ύστερα, μόλις νομίζουν ότι μεγάλωσαν και τον δικαιούνται, φεύγει τρέχοντας και καγχάζει. Μια ζωή πρέπει να τον κυνηγάς, δεν το παίρνεις απόφαση ότι θα τηρήσει τις υποσχέσεις του. Ύστερα στις οικογενειακές γιορτές μασκαρεύεται μελομακάρονο και κουραμπιές. Μασκαρεύεται δέντρο χριστουγεννιάτικο, κάλαντα και ευχές. Επανάληψη που συρρικνώνει την πολύ πλούσια καθημερινότητα, που θέλει να θρονιαστεί στην καρδιά της μνήμης. Και σαν καθετί μαζικό, ισοπεδώνει τις προσωπικότητες στον παιδικό εαυτό τους, απαιτεί να γίνουμε όλοι παιδιά, να ξεχάσουμε τη σοφία και την πολυπλοκότητά μας, να αφεθούμε στη λαιμαργία, να χάσουμε το μέτρο. Τρομερή γιορτή τα Χριστούγεννα, σκέτη δοκιμασία. Και σαν να μη φτάνουν όλ΄ αυτά, μελαγχολούμε μόλις περάσουν. Άντε, έχουμε και την Πρωτοχρονιά μπροστά μας. Ο Άγιος Βασίλης τότε δεν έρχεται, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση; Μερικές φορές συμφέρει να είσαι Έλληνας.

Eνθύμιον Θεσσαλονίκης

Πάμε πεζοί

Δεν ξέρω τι αποφάσισαν οι πολιτικοί στο Παρίσι, στη μεγάλη σύσκεψη για το περιβάλλον, αλλά τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα. Ας λένε όλοι διάφορα συγκινητικά, οι άνθρωποι δεν θα στερηθούν εύκολα τις απολαύσεις και τις ευκολίες τους για το περιβάλλον. Εμείς εδώ, παράδειγμα, έχουμε μέχρι και Υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής, (γέλια) αλλά την πλαστική σακούλα απλώς δεχόμαστε να διαλύεται πιο γρήγορα, κι άντε βρες την ύστερα, όταν έχει διαλυθεί παντού. Ελπίζω πως δεν είναι όλες οι διακηρύξεις τόσο κενές περιεχομένου, αλλά φοβάμαι ότι κάθε προσπάθεια περιορισμού της ρύπανσης συνοδεύεται από πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες κι άλλων ανθρώπων να ζουν καλύτερα, και τι πρέπει δηλαδή να γίνει; Να μείνουν για πάντα οι φτωχοί φτωχοί για να μη μολύνουν κι αυτοί;

Βέβαια οι πλούσιοι κάνουν κάποια δειλά βήματα. Στη Γερμανία, πάντα εκεί είναι η οικολογική πρωτοπορεία, ιδρύονται μαγαζιά χωρίς συσκευασίες (εδώ λες πως δεν θέλεις σακούλα και σε κοιτάνε παράξενα. Μα γιατί να μη θέλεις μια ακόμα ωραία σακουλίτσα για τη συλλογή σου;) σπίτια οικολογικά κατασκευάζονται παντού, ηλιακοί συλλέκτες μπαίνουν σε χώρες χωρίς ήλιο (κάποτε θα φτάσουν κι εδώ, πριν ο ήλιος πεθάνει) και γενικά όλοι προσπαθούν. Η μεγαλύτερη ρύπανση πάντως παράγεται από τις μεταφορές, και δεν μπορείς -πάλι- να σταματήσεις αυτή τη μανία: οι φτωχοί (αυτοί φταίνε για όλα) θέλουν να πουλήσουν τα φτηνά τους προϊόντα στους πλούσιους, αναγκαστικά χρησιμοποιούν νταλίκες, πλοία, τραίνα, ο πλανήτης ανεβάζει πυρετό.

Οι πλούσιοι όμως θα μπορούσαν να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη, να λανσάρουν ταξίδια αναψυχής πρωτότυπα, να μειώσουν λίγο την κίνηση με τ' αυτοκίνητα, το πιο ρυπογόνο πράγμα. Χρόνια περιμένω το ταξιδιωτικό γραφείο που θα προτείνει τις περιπλανήσεις του Ζαν Ζακ Ρουσώ, ο οποίος πήγαινε με τα πόδια από τη μία πόλη στην άλλη, κι έχει περιγράψει λεπτομερώς τα ταξίδια του, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να τα ανασυστήσει. Αργεί πολύ η οργάνωση, κι άρχισαν να με πονάν τα γόνατα.

Ελπίζω τουλάχιστον να μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου, να γυρίσω το Πήλιο με τα πόδια, τώρα που άνοιξαν και σηματοδοτήθηκαν τα μονοπάτια του.

Πόσες φορές δεν ξεκινήσαμε με τα παιδιά μου μικρά, να φτάσουμε στην Πορταριά από τα μονοπάτια που περιγράφει το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή, και χαθήκαμε στο δρόμο; Είχα πάψει να ελπίζω πια ότι θα το κατόρθωνα. Και να τώρα που δεν το περίμενα πια, κάποιο θαύμα έγινε και καθαρίστηκαν, σημαδεύτηκαν, άνοιξαν, τα περπάτησα κι εγώ για λίγο.

Μπορεί σαν πεζοπόρος ο Ρουσώ να μας οδηγήσει σε δρόμους πιο σωστούς απ' όσο κατάφερε ακόμα και με το Κοινωνικό του Συμβόλαιο. Εξάλλου, νομίζω περπατώντας με συντροφιά, όπως έκανε εκείνος προτιμώντας κυρίες με υφασμάτινα σκαρπίνια, ούτε στον ύπνο τους τα αθλητικά μας παπούτσια, ανακαλύπτεις την αξία της συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού στην πράξη, βήμα με το βήμα.

Ενα app για τα αρχαία ελληνικά

 Γνώρισα μια κυρία που μου είπε ότι όποιος ξέρει καλά αρχαία ελληνικά μαθαίνει καλύτερα τη γλώσσα των υπολογιστών.

Ήθελα να της πω ότι στην οικογένεια μου είμαστε το ζωντανό αντιπαράδειγμα: εγώ ξέρω τα καλύτερα αρχαία ελληνικά απ' όλους, και είμαι ο μεγαλύτερος σκράπας στους υπολογιστές. Και ο πιο δυσανεκτικός στα αρχαία έγινε προγραμματιστής. Δεν ήθελε να τα δει μπροστά του, τα αρχαία ελληνικά, σπυριά έβγαζε. Τώρα δουλεύει στην εταιρία που έβγαλε αυτό το app. Είναι για σχετικούς με τα κομπιούτερ, όχι για γνώστες αρχαίων, σαν εμένα. Υπομονή. Κάποτε θα μαας σκεφτούν κι εμάς, τους σπασίκλες του κλασσικού, θα βγάλουν δυο app: ένα για αρχαιομαθείς που τα θυμούνται, κι ένα γι αυτούς που τα ξέχασαν περιμένοντας να τ' αξιοποίησουν, αλλά έχουν διατηρήσει τα σχετικά ψυχικά τραύματα.

Ως τότε, απολαύσετε τη γνώση εκείνων που προτίμησαν κατευθείαν τους υπολογιστές.

Οι εχθροί είναι απαραίτητοι

Παίρναμε πάντα τους εχθρούς πολύ στα σοβαρά, γι αυτό χρειαζόμαστε ολοένα και περισσότερους. Θυμάμαι ένα τραγούδι του Μαρκόπουλου πριν δεκαετίες, “Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί”, έλεγε. Μεγάλο σουξέ, σε εποχές που κανένας εχθρός δεν έμπαινε στην πόλη, μόνο φιλικοί τουρίστες. Ωστόσο μεγάλο σουξέ. Την ίδια εποχή στο καθημερινό μπρίφιν των πολιτικών συντακτών πρώτο και διαρκές θέμα ήταν οι τουρκικές παραβιάσεις εναερίου χώρου. Κάτι σαν την προσευχούλα των ευλαβών οικογενειών πριν το φαγητό. Η λεπτομέρεια για τον εναέριο χώρο και ποιος τον αναγνωρίζει διεθνώς δεν συζητήθηκε ποτέ.

Ήταν τότε που καλλιεργούνταν συστηματικά η ιδέα της προτίμησης των Ευρωπαίων στους Τούρκους. Οι Αμερικάνοι επίσης τους αγαπούσαν περισσότερο από μας, γι αυτό και τους μισούσαμε, αν και θα τους μισούσαμε ούτως ή άλλως ως φονιάδες των λαών, οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε να τους μισούμε που δεν αγαπούσαν εμάς αλλά τους Τούρκους. Τέλος πάντων, με τις εθνικιστικές παράνοιες δεν βγάζεις άκρη και σίγουρα καταναλώνουμε περισσότερες απ' οσο αντέχει κάθε υγιής οργανισμός. Γιατί; Μα επειδή οι εχθροί είναι πολύ βολικοί σύμμαχοι των εξουσιών, μάλιστα όσο πιο αυταρχική η εξουσία τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει από εχθρούς. Ποιος τολμά να την αμφισβητεί όταν υποτίθεται ότι η χώρα απειλείται; Μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Κάθε χώρα με αυταρχικό καθεστώς καλλιεργεί πολύ προσεχτικά και με κάθε μέσο το φόβο των εχθρών. Πρέπει να την απειλούν, να την υπονομεύουν, να είναι ο λαός ενωμένος με τον αρχηγό- προστάτη σα μια γροθιά.

Ακόμα και τώρα, πριν λίγες μέρες που οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να δώσουν τριάμισι δις ευρώ στην Τουρκία για το προσφυγικό, το πήραν πολύ πατριωτικά εδώ οι δικοί μας. Ακούς εκεί, πάλι στους Τούρκους; Όλα σ' αυτούς τα δίνουν! Αυτά τη στιγμή που είμαστε με το σουγιά στο σβέρκο για το μεγαλύτερο δάνειο των αιώνων σε κράτος, αφού έχουμε χωνέψει πακέτα Ντελόρ και δεν ξέρω τι άλλο, επιδοτήσεις, ενισχύσεις, ό,τι υπάρχει σε διεθνή βοήθεια. Η Τουρκία, που βολοδέρνει χρόνια και ζαμάνια στον προθάλαμο της Ε.Ε., αυτή είναι η αγαπημένη τους!

Αλλά επειδή ως εχθρός δεν είναι αρκετή, πρέπει να δημιουργούνται κι άλλοι. Το μίσος για τους Γερμανούς ας πούμε σα να χαλάρωσε τώρα τελευταία, οπότε θα πιαστεί η κυβέρνηση μας από οτιδήποτε, δεν πα να είναι ένα δημοσίευμα περιοδικού, ένα βιβλίο ιστορικού; Θα το προβάλουμε και θα διαμαρτυρηθούμε, να καταλάβει ο κόσμος ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα. Να το καταλάβει απαλά, σιγαλά, υποδόρια, ενώ θα τον πιάνει ο καημός, ο γνωστός, παλιός καημός: όλοι μας απειλούν, οι γείτονες μας μισούν, οι ισχυροί μας ζηλεύουν, είμαστε μόνοι, ανυπεράσπιστοι, δυστυχισμένοι, κανείς δεν μας καταλαβαίνει, θρήνος, κοπετός. Αν δεν χαλυβδωθεί ομοψυχία με κάτι τέτοια, θα βρεθούν κι άλλα.

Πιάσε μια πεντοζάλη

Επιτέλους βγήκε κάτι από μια διαδήλωση αγροτών: μια νέα διασημότητα, ο ωραίος Κρητικός με τα γαλάζια μάτια, ο Στάθης Στιβακτάκης. Μακάρι να είναι η αρχή για να ομολογήσουν οι πορείες τον αληθινό σκοπό τους, που είναι να αναδεικνύουν νέους και ελκυστικούς, ωραίους κατά προτίμηση, ή απλώς γοητευτικούς, και ωραίες ή/και γοητευτικές βεβαίως.

Δεν χρειάζεται καμιά ομολογία σε δικαστήριο ή δήλωση επίσημη. Σιγά σιγά να μεταλλαχθούν πια όλες αυτές οι άσκοπες συνάξεις που μας βασανίζουν καθημερινά, να στραφούν, να γίνουν άλλο πράγμα, αυτό που χρειαζόμαστε. Διαγωνισμοί ομορφιάς για άντρες και γυναίκες, διαγωνισμοί χορού, τραγουδιού, άμιλλες γενικώς, σε όλες τις τέχνες και τις επιδόσεις.

Να γεννήσουν ευκαιρίες για συνάντηση και γνωριμίες, για αλληλοθαυμασμό και αναγνώριση, για φλερτ ταυτόχρονα με δημόσιες εμφανίσεις, να δημιουργήσουν κατάλληλες συνθήκες, υψηλού επιπέδου όμως παρακαλώ, όχι πράγματα που ντρέπεσαι να πας, για συγκλονιστικές εμπειρίες, να φτιάξουν το περιβάλλον που τραγικά λείπει, αυτό που σε κάνει να βλέπεις τους άλλους, να απολαμβάνεις τα ταλέντα τους και να τους χαρίζεις τη χαρά της επιτυχίας.

Ο Στάθης, με μια απλή φωτογραφία, ήταν φυσικό να διακριθεί. Ψηλός, λεπτός, με αρμονικά χαρακτηριστικά, με εξαίσια μάτια, εμφάνιση που συγκλονίζει όχι επειδή φορά μαντίλι και μπότες κι έχει γένια, ούτε επειδή αργότερα ποζάρισε με όπλο (και μας το χάλασε, τέλος πάντων). Κι οι άλλοι γύρω του φορούσαν μαντίλια και μπότες και είχαν το μπρούτο στιλ, όμως δεν ήταν αυτό το μυστικό της επιτυχίας.

Ωστόσο, μπορεί κάποιος από τους άλλους να χορεύει ωραία πεντοζάλη, ας πούμε. Και βλέποντάς τον να χορεύει να ανακαλύψει κανείς κάτι που δεν φαίνεται στη φωτογραφία, μια άλλη ομορφιά. Ή μπορεί να σκαλίζει γκλίτσες ή να τραγουδάει, να παίζει λύρα, ξέρω ’γώ; Οτιδήποτε. Ολες οι τέχνες να οργανωθούν σε επιδείξεις, γιορτές, απονομή μεταλλίων. Χρειαζόμαστε τελετές αληθινές, όχι πια την καρικατούρα της επανάστασης κάθε μέρα, όπου τόσο σπάνια συναντάς έναν ωραίο.

Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό πράγματα για να βοηθήσουν την κατάσταση, γίνονται εκθέσεις, αγώνες, διαγωνισμοί και φεστιβάλ, αλλά δεν είναι αρκετά. Πολύς κόσμος μένει στο περιθώριο, ενώ η ανάγκη είναι ζωτική, είναι κυρίαρχη.

Και δεν την παραδεχόμαστε. Γύρω μας συμβαίνουν τρομερά πράγματα από ανθρώπους χορτάτους που πάσχουν για διάκριση και αναγνώριση, αλλά ψάχνουμε ερμηνείες παλαιού τύπου, από τον καιρό της πείνας. Στερούνται οι άνθρωποι και βγαίνουν στους δρόμους, λέμε. Στερούνται και ζώνονται τα όπλα. Στερούνται και μπαίνουν σε ομάδες ακραίων. Στερούνται και γίνονται τρομοκράτες. Στερούνται και πάνε στον ISIS.

Ναι, στερούνται, αλλά όχι αυτό που νομίζουμε. Στερούνται ευκαιρίες να ξεχωρίσουν, να αναγνωριστούν, να νιώσουν ότι κάνουν κάτι μεγάλο. Είναι κατεξοχήν στέρηση ανθρώπων που δεν πεινούν.

Εχουμε όμως γίνει τόσο σοβαροφανείς μέσα στη μιζέρια μας, που δεν βλέπω τι θα βοηθήσει αυτή την καλή αρχή που έγινε με τον Στάθη.