Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Πιάσε μια πεντοζάλη


Επιτέλους βγήκε κάτι από μια διαδήλωση αγροτών: μια νέα διασημότητα, ο ωραίος Κρητικός με τα γαλάζια μάτια, ο Στάθης Στιβακτάκης. Μακάρι να είναι η αρχή για να ομολογήσουν οι πορείες τον αληθινό σκοπό τους, που είναι να αναδεικνύουν νέους και ελκυστικούς, ωραίους κατά προτίμηση, ή απλώς γοητευτικούς, και ωραίες ή/και γοητευτικές βεβαίως.
Δεν χρειάζεται καμιά ομολογία σε δικαστήριο ή δήλωση επίσημη. Σιγά σιγά να μεταλλαχθούν πια όλες αυτές οι άσκοπες συνάξεις που μας βασανίζουν καθημερινά, να στραφούν, να γίνουν άλλο πράγμα, αυτό που χρειαζόμαστε. Διαγωνισμοί ομορφιάς για άντρες και γυναίκες, διαγωνισμοί χορού, τραγουδιού, άμιλλες γενικώς, σε όλες τις τέχνες και τις επιδόσεις.
Να γεννήσουν ευκαιρίες για συνάντηση και γνωριμίες, για αλληλοθαυμασμό και αναγνώριση, για φλερτ ταυτόχρονα με δημόσιες εμφανίσεις, να δημιουργήσουν κατάλληλες συνθήκες, υψηλού επιπέδου όμως παρακαλώ, όχι πράγματα που ντρέπεσαι να πας, για συγκλονιστικές εμπειρίες, να φτιάξουν το περιβάλλον που τραγικά λείπει, αυτό που σε κάνει να βλέπεις τους άλλους, να απολαμβάνεις τα ταλέντα τους και να τους χαρίζεις τη χαρά της επιτυχίας.
Ο Στάθης, με μια απλή φωτογραφία, ήταν φυσικό να διακριθεί. Ψηλός, λεπτός, με αρμονικά χαρακτηριστικά, με εξαίσια μάτια, εμφάνιση που συγκλονίζει όχι επειδή φορά μαντίλι και μπότες κι έχει γένια, ούτε επειδή αργότερα ποζάρισε με όπλο (και μας το χάλασε, τέλος πάντων). Κι οι άλλοι γύρω του φορούσαν μαντίλια και μπότες και είχαν το μπρούτο στιλ, όμως δεν ήταν αυτό το μυστικό της επιτυχίας.
Ωστόσο, μπορεί κάποιος από τους άλλους να χορεύει ωραία πεντοζάλη, ας πούμε. Και βλέποντάς τον να χορεύει να ανακαλύψει κανείς κάτι που δεν φαίνεται στη φωτογραφία, μια άλλη ομορφιά. Ή μπορεί να σκαλίζει γκλίτσες ή να τραγουδάει, να παίζει λύρα, ξέρω ’γώ; Οτιδήποτε. Ολες οι τέχνες να οργανωθούν σε επιδείξεις, γιορτές, απονομή μεταλλίων. Χρειαζόμαστε τελετές αληθινές, όχι πια την καρικατούρα της επανάστασης κάθε μέρα, όπου τόσο σπάνια συναντάς έναν ωραίο.
Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό πράγματα για να βοηθήσουν την κατάσταση, γίνονται εκθέσεις, αγώνες, διαγωνισμοί και φεστιβάλ, αλλά δεν είναι αρκετά. Πολύς κόσμος μένει στο περιθώριο, ενώ η ανάγκη είναι ζωτική, είναι κυρίαρχη.
Και δεν την παραδεχόμαστε. Γύρω μας συμβαίνουν τρομερά πράγματα από ανθρώπους χορτάτους που πάσχουν για διάκριση και αναγνώριση, αλλά ψάχνουμε ερμηνείες παλαιού τύπου, από τον καιρό της πείνας. Στερούνται οι άνθρωποι και βγαίνουν στους δρόμους, λέμε. Στερούνται και ζώνονται τα όπλα. Στερούνται και μπαίνουν σε ομάδες ακραίων. Στερούνται και γίνονται τρομοκράτες. Στερούνται και πάνε στον ISIS.
Ναι, στερούνται, αλλά όχι αυτό που νομίζουμε. Στερούνται ευκαιρίες να ξεχωρίσουν, να αναγνωριστούν, να νιώσουν ότι κάνουν κάτι μεγάλο. Είναι κατεξοχήν στέρηση ανθρώπων που δεν πεινούν.
Εχουμε όμως γίνει τόσο σοβαροφανείς μέσα στη μιζέρια μας, που δεν βλέπω τι θα βοηθήσει αυτή την καλή αρχή που έγινε με τον Στάθη.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...