Όχι άλλα δάκρυα

Ο καθένας με την αισιοδοξία και με την απαισιοδοξία του. Από χτες, πολλοστή νύχτα αγρύπνιας και αγωνίας, αν και πια η αγωνία δεν υπάρχει, κι η αγρύπνια απλώς έχει γίνει κάτι σαν τικ, για την παρακολούθηση μιας ακόμα ψηφοφορίας ενός ακόμη μνημονίου, οι αισιοδοξίες και οι απαισιοδοξίες έχουν μπερδευτεί σαν τουρίστες του Μάη που ήρθαν για μπάνια και έπεσαν σε βροχές. Θρηνούν οι μεν για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, θρηνούν και οι δε. Στις χαρές μαλώναμε, στις λύπες ξαναμαλώνουμε. Για άλλους λόγους. Ή και για τους ίδιους, δεν ξέρω πια.

Υπάρχουν πολλοί ωραίοι θρήνοι στο μελόδραμα, καθώς και προτροπές για θρήνο. Κλάψε κοριτσάκι, λέει ο Ριγολέτος στην κόρη του, όταν αυτή του ομολογεί με δάκρυα ότι αμάρτησε για τον έρωτα. Μου κόλλησε η φράση παρακολουθώντας τους θρήνους, αλλά αν μπορούσα να τραγουδήσω με φωνή βαρύτονου στη Βουλή εκείνη την ώρα θα προέτρεπα τους βουλευτές να μην κλαίνε. Πάλι ιταλικά βεβαίως, με το χαριτωμένο εκείνο τραγουδάκι της Ρίτας Παβόνε που έλεγε: “Μην κλαις, θα γυρίσει σίγουρα!” Που μεταφράζεται απλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάλι με 99 χρόνια και ισάριθμους καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναι. Μετρημένα ένα- ένα.

Στην πραγματικότητα όμως θα προτιμούσα να γράψω ένα δικό μου τραγούδι που να λέει, μην κλαίτε βρε παιδιά, δεν είπαμε ότι η εθνική κυριαρχία ούτως ή άλλως πρέπει να παραχωρείται σταδιακά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Ε, ευκαιρία είναι να το δούμε θετικά το πράγμα. Να αρχίσουμε την εξάσκηση στις παραχωρήσεις. Αν με ρωτούσατε θα έλεγα να δώσουμε και λίγη ακόμα, αλλά είναι οι θεσμοί χαλαροί αυτή την εποχή και δεν τη θέλουν, δεν τους νοιάζει, με το μολυβάκι στ' αυτί σαν τους μπακάληδες μετράνε δισ χρεών, το σαλιώνουν και γράφουν νούμερα στις στήλες εσόδων -εξόδων. Οπότε έχεις τους δικούς μας να ολοφύρονται σε δυο κατευθύνσεις. Πάει η εθνική κυριαρχία από τη μία, αλλά πάει και η Ευρώπη από την άλλη, χάνεται, έπεσε στα νύχια της γραφειοκρατίας, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, δεν υπάρχει ευρωπαϊκό όραμα. Και με μπερδεύουν περισσότερο, τη θέλετε ή δεν τη θέλετε την Ευρώπη; Αν τη θέλετε, δεν πάει ακόμα, είμαστε εδώ και τη στηρίζουμε. Κι όσο υπάρχω θα υπάρχεις. Αν δεν τη θέλετε, γιατί θρηνείτε που διαλύεται; Χαρείτε, κάθε κράτος θα πάρει ό,τι του ανήκει, θα κλείσει τα σύνορα, θα χρειαζόμαστε διαβατήρια παντού, μπορεί να σκαρώσουμε και καναν πόλεμο εδώ στα Βαλκάνια που τό' χουμε το βίτσιο, θα ξαναγίνει συναρπαστική η ζωή μας.

Όχι άλλα δάκρυα, θα την πατήσουμε σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που πρώτα έκλαψε λιγάκι πεσμένη στο πάτωμα, κι αργότερα, όταν μίκρυνε πολύ και ξαναβρέθηκε στο ίδιο σημείο, τα δάκρυά της είχαν γίνει λίμνη και κόντεψε να πνιγεί.