Το γινάτι βγάζει μάτι

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις διάσημων Βρετανών υπέρ της παραμονής της χώρας τους στην Ε.Ε., πριν από το δημοψήφισμα, με έπιανε ώρες ώρες αγωνία. Ολοι αυτοί οι σπουδαίοι ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες γενικώς, αναγνωρισμένοι, πλούσιοι κι αγαπητοί, μήπως τους τσάντιζαν τους άλλους, τους λιγότερο πετυχημένους; Εντάξει, μπορεί στο πανί, στη σκηνή, στο μικρόφωνο, στα σενάρια, να τους αγαπούν, να ταυτίζονται με τα πρόσωπα που παίζουν, να τους θαυμάζουν, όμως ως πρόσωπα έτσι χωριστά από τους ρόλους και τις στιγμές επαφής μαζί τους, έξω από τη λειτουργία που κάνει το κοινό να παραβλέπει τον πλούτο ενός ηθοποιού ο οποίος υποδύεται πετυχημένα τον πάμπτωχο, ας πούμε, δεν θα μπορούσαν να ξυπνήσουν πείσμα και φθόνο, δεν θα μπορούσαν να φέρουν αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που ήθελαν;
Το σκεφτόμουν πολύ, σχεδόν έβλεπα μπροστά μου τους πεισμωμένους Αγγλους να μένουν σιωπηλοί κι απολύτως ανεπηρέαστοι από τις εκκλήσεις καλών και σπουδαίων ανθρώπων, ώς την ημέρα που πήγαν στην κάλπη και το μπουμπούνισαν το Οχι τους, ίσως μην πιστεύοντας κι οι ίδιοι ότι θα κέρδιζαν, ασχέτως που τώρα δυσκολεύονται να μετρήσουν τα κέρδη. Τους φανταζόμουν να σαρκάζουν τους κατά τα άλλα ακαταμάχητους αστέρες τους, πριν από την ημέρα της κάλπης: «Ωστε έτσι λοιπόν, μου απευθύνεσαι επιτέλους προσωπικά, αναγνωρίζεις πως έχω τη δύναμη κι εγώ επιτέλους να κάνω κάτι που να σου αλλάξω την ωραία σου πορεία προς τη δόξα και το χρήμα; Κάπως να σου τη σπάσω, να σου πάρω τον αέρα; Δεν με έχεις ικανό, ε; Οχι αρκετά, παλικάρι; Ε, λοιπόν, θα σου δείξω εγώ! Που νομίζεις ότι θα μου πεις εμένα τι να κάνω!»
Πέρσι τέτοιον καιρό δεν περνούσαμε κι εμείς τη δική μας κόλαση, με το χαρούμενο Οχι μας στην Ευρώπη, που δόξα τω θεώ γύρισε σε Ναι, γιατί εδώ είναι Βαλκάνια, δηλαδή παίξε-γέλασε; Και το ξέραμε ότι δεν χωρούσε λογική και νηφάλια συζήτηση στις ορχούμενες παρέες των αντιστασιακών, που περιέλουαν με περιφρόνηση κάθε απόπειρα σοβαρής αντιπαράθεσης. Δεν είναι η λογική που οδηγεί το χέρι του ψηφοφόρου, δεν είναι οι ζυγισμένες αξίες και τα αποτιμημένα συμφέροντα.
Πολύ συχνά ψηφίζει κανείς κατά των συμφερόντων του. Επειδή νιώθει πως τον έχουν ξεγελάσει, του γάνωσαν τ' αυτιά με τη δημοκρατία, και την πρόοδο, και την αδερφοσύνη, και την ειρήνη, κι αυτοί που τα λένε έχουν ωραία σιλουέτα και λιμουζίνες, και κάνουν σούπερ διακοπές κι εκείνοι τίποτε. Γιατί να τα πιστεύει όλα αυτά αν δεν τον βοήθησαν; Δεν έπρεπε να του έχουν λύσει κάθε πρόβλημα ήδη; Το γινάτι, χαρμάνι πίκρας με ζήλια, μίσος, εκδικητικότητα, βγάζει συχνά αποτέλεσμα στην κάλπη. Επίσης βγάζει μάτι. Ενίοτε το δικό του.
 http://www.efsyn.gr/arthro/ginati-vgazei-mati