Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Παιδιά και γιαγιάδες στο πάρκο μας



Κάτι καλό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στο Πεδίο του Άρεως, αλλά φοβάμαι μην το αναφέρω και το ματιάσω. Τέλος πάντων, διακριτικά πολύ πήγαμε την Κυριακή, εδώ από τη γειτονιά στο πρώην θέατρο – πρώην αναψυκτήριο Άλσος, το οποίο άνοιξε μετά από χρόνια που ανακαινιζόταν, πρώτη φορά για το κοινό, με μια έκθεση φωτογραφίας του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η ιδέα ήταν εκπληκτική, «Παιχνίδι με μάσκες για τα παιδιά που πέρασαν τη θάλασσα» ονομάστηκαν οι φωτογραφίες του Νίκου Κολοβού, διότι θάλασσα -ξεθάλασσα, τα παιδιά θέλουν να παίζουν αμέσως μόλις πιάσουν στεριά. Κι εδώ που βρέθηκαν τι καλύτερο, να παίξουν με το πρόσωπο και την παρουσία τους, την ταυτότητα και την ύπαρξη τους, να κρυφτούν και να φανερωθούν ταυτόχρονα, να μας εξημερώσουν και να τα αντικρίσουμε.

Περάσαμε χώρους και χώρους στο Άλσος ώσπου να βρούμε την έκθεση. Από παιδάκι πήγαινα στο Άλσος, όμως πρώτη φορά κατάλαβα πόσο μεγάλο είναι. Και τι δεν μπορεί να γίνει εδώ, πράματα και θάματα. Λογικά κάποιοι σίγουρα θα ονειρεύονται χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης, αλλά εγώ ομολογώ ότι κάτι πολύ ταπεινό λαχταρώ, εκπροσωπώντας τη γηράσκουσα Κυψέλη. Ένα καφενείο για χειμώνα και καλοκαίρι, ένα σημείο για να κάθονται και να συναντιούνται μέσα στο πάρκο οι μεγάλοι, όχι πως αποκλείονται οι μικροί. Όπως λέγαμε για τα παιδιά, που χρειάζονται παιχνίδι και χαρά αμέσως μόλις λυθεί το βασικό τους πρόβλημα επιβίωσης, το ίδιο συμβαίνει και με τα μεγάλα παιδιά. 
Χρειάζονται κι αυτά να βγουν από το διαμέρισμα για λίγο, όσο βολικό κι αν είναι, να κινηθούν, να δουν λίγο πράσινο και να μιλήσουν με συνομηλίκους. Και οι μεν άντρες τα καταφέρνουν, βρέξει- χιονίσει θα τους δεις να παίζουν το τάβλι τους σε αυτοσχέδια τραπέζια, καθισμένοι σε καρέκλες που κουβαλούν από το σπίτι, οι γυναίκες όμως θέλουν κάτι πιο πολιτισμένο. Τι να κάνουμε; Τα κακομάθανε αυτά τα κορίτσια του μεσοπολέμου, τις μανάδες μας, κι άντε τώρα να τ’ αλλάξεις, καθώς έχουν βαλθεί να συμπληρώσουν έναν αιώνα ζωής. Κάποτε έδιναν ραντεβού στο Γκριν Παρκ, κι αφότου έκλεισε η κοινωνική τους ζωή έχει μείνει άστεγη.
Για να δούμε, θα προλάβει η Περιφέρεια να τους προσφέρει ξανά αυτή τη χαρά; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...