Ας μπορούσε η Αποκριά να μας κατακτήσει όπως οι μεγάλες ιδέες. Αξιζε μεγαλύτερη προσοχή η παράσταση που πέτυχα τελείως τυχαία στο πάρκο, περνώντας για κάτι σοβαρότερο, στο κλίμα πια της πόλης κι εγώ, άκαμπτη, αγέλαστη, απαρατήρητη, ευτυχώς όχι αβάδιστη ακόμα. Βαδίζω και παραμιλώ.
Εκεί λοιπόν στην αμήχανη πλατεία του Κωνσταντίνου βασιλέα των Ελλήνων, του εφίππου, που πια τον βάζω στον εαυτό μου ως τεστ μνήμης, θυμάσαι ποιος ήταν ο πατέρας του, ποιος ο γιος του, όχι τη διαμάχη με τον Βενιζέλο, αυτή δεν την ξεχνάω ποτέ, δυστυχώς, μας σημαδεύουν οι διχασμοί, δεν γλιτώνουμε με τίποτε.
Εχουν φέρει καρέκλες για το καρναβάλι του δήμου, έχει και ήλιο αλλά με δόντια, τι αμφίεση κι αυτού εκ μέρους του. Πίσω από τους καθήμενους περιφέρονται οι επόμενοι καρναβαλιστές, κορίτσια που φοράνε βράκες, άνδρες με μαντίλια, διάφορες τοπικές ενδυμασίες, νέοι κυρίως, κάπως αδιάφοροι, ή προσπαθούν να δείχνουν ότι δεν τρέχει και τίποτε που φόρεσαν ένα μουστάκι και το καπέλο του παππού, είναι κουλ, σχεδόν αθέατοι.
Κι όμως έχουν προετοιμαστεί επί ώρα, έχουν ψάξει στα πατάρια τους κι έχουν δανειστεί ρούχα που οι άλλοι τρέμουν ίσως μην τα χαλάσουν, έχουν κοιταχτεί στον καθρέφτη με τις ώρες, έχουν αλλάξει, έχουν γελάσει, έχουν διστάσει κι έχουν νικήσει τον δισταγμό, έχουν προβάρει τραγούδια και χορό, σαν αυτή την παρέα αντρών από τον Μόλυβο Λέσβου, που ντυμένη με παππουδίστικες φανέλες και σώβρακα και πρόσωπα μουντζουρωμένα από κάπνα εμφανίζεται τώρα στην αυτοσχέδια σκηνή κουβαλώντας με άνεση ολόκληρη βάρκα και κραδαίνοντας τα απαραίτητα φαλλικά της σύμβολα σε κυκλική μιμική που ποιος ξέρει τι μυστήρια συμβολίζει πριν καταλήξει σε οικείο χορό.
Αν και ξέρουμε όλοι κατά βάθος τι συμβολίζει η μιμική, ξέρουμε πού αναφέρονται τα παμπάλαια μυστήρια, τι αναβιώσεις ανακαλούν μετά φόβου και θράσους, τι τελετές μαγικές που σκεπάζουν το άγριο παρελθόν αφήνοντάς το ελάχιστα να ξεσκεπαστεί στο άγριο καρναβάλι. Υπήρξαν κάποτε οι άνθρωποι φριχτοί πολύ, έτρωγαν συνανθρώπους, έσφαζαν κι έκαιγαν και βίαζαν και λεηλατούσαν, σκότωναν κι απειλούσαν, καταπιέζει βέβαια τις πρωτόγονες δυνάμεις ο πολιτισμός αλλά τους δίνει και μια χαραμάδα να εμφανίζονται για να ξορκίζονται.
Θαυμάζω τον ρυθμό του χορού που ξαναβρίσκουν οι άντρες μετά τα μαγικά τους, τι ωραία που χορεύουν τα νησιώτικα κραδαίνοντας τα ρόπαλα και τα κουδούνια τους, πόση χάρη έχει η επιστροφή τους στον ρυθμό που ξέρουμε κι αναρωτιέμαι μήπως η Αποκριά χάνει την αίγλη της όχι μόνο επειδή στη μεγάλη πόλη δεν έχουμε τρόπο να οργανώσουμε την αγριάδα μας με ασφάλεια αλλά για το αντίθετο, επειδή δηλαδή τόσο αγριέψαμε ή επιθυμούμε και υμνούμε τον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα που η γιορτή χάνει το νόημά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου